Video by techmazenews

به آینده زیست‌فناوری که نگاه می کنیم، پیری دیگر شبیه یک سرنوشت طبیعی دیده نمی‌شود؛ بیشتر شبیه یک نقص در طراحی است. مسیرهایی مثل سنولیتیک‌ها نشان می‌دهند بسیاری از فرایندهای پیری از تجمع سلول‌هایی ناشی می‌شود که تقسیم نمی‌شوند، التهاب مزمن ایجاد می‌کنند و شبکه‌های بافتی را تخریب می‌کنند. حذف این سلول‌ها در مدل‌های حیوانی باعث جوان‌سازی بافت، افزایش کارکرد سیستم ایمنی و حتی افزایش معنی‌دار طول عمر شده است. در همین زمان، رویکرد بازبرنامه‌ریزی ژنتیکی—الهام‌گرفته از فاکتورهای یاماناکا—نشان می‌دهد سن زیستی سلول‌ها، یعنی وضعیت مولکولی و اپی‌ژنتیکی آن‌ها، قابل بازگرداندن است. بازگرداندن الگوهای بیان ژن به حالت جوان می‌تواند عملکرد میتوکندری، ترمیم دی ان ای و انعطاف‌پذیری بافت را احیا کند.

از سوی دیگر، فناوری‌های جایگزینی و ترمیمی در حال تغییر تعریف ما از «بدن محدود» هستند. چاپ سه‌بعدی اندام با سلول‌های خود فرد این امکان را ایجاد می‌کند که اعضای آسیب‌دیده بدون نیاز به اهداکننده بازسازی شوند. در مکانیسمی دیگر، نانوربات‌های زیستی و مولکولی به عنوان عاملان هوشمند برای شناسایی و ترمیم آسیب‌های میکروسکوپی مطرح شده‌اند؛ از پاک‌سازی پلاک‌های آترواسکلروتیک گرفته تا تخریب سلول‌های سرطانی در مراحل اولیه‌ای که هنوز قابل تشخیص بالینی نیستند. چنین فناوری‌هایی اگر به بلوغ برسند، می‌توانند بیماری را پیش از ظهور عملیاتی خنثی کنند و عملاً طول عمر سالم را دهه‌ها افزایش دهند.

اما بخشی از آینده، مرز میان زیست‌شناسی و علوم رایانشی را محو می‌کند. روش‌هایی مثل سرمازیستی یا حفاظت شیمیایی مغز (ASC) به دنبال ذخیره‌سازی ساختار کامل مغز هستند تا روزی که فناوری بتواند آن را احیا یا بازسازی کند. شرکت‌هایی مانند Nectome تلاش می‌کنند اتصال‌های سیناپسی و معماری کامل شبکه عصبی را چنان دقیق پایدار کنند که امکان بازخوانی اطلاعات ذهن فراهم شود. اگر نقشه کامل ذهن بتواند حفظ شود، در تئوری می‌توان نسخه‌ای از آگاهی را در آینده بازسازی کرد. این رویکرد هنوز تجربی و بحث‌برانگیز است، اما نشان می‌دهد که مسیرهای افزایش عمر از مرزهای زیستی فراتر رفته و به حوزه اطلاعات وارد شده‌اند؛ جایی که هویت و بقا دیگر صرفاً وابسته به ماده نیست، بلکه وابسته به ساختار است.
.
.
.
#اکسپلور #علم #پزشکی #ژنتیک #بیولوژی