Video by psychology_noroozi

چرا این اتفاق میافته؟...👇🏼

وقتی دلت می‌خواد رها بشی… اما بدنت اجازه نمیده‌؛
گاهی عشق هست، رابطه هست، تلاش هست…
اما یه چیز مهم نیست: احساس امنیت.
می‌خوای به کسی تکیه کنی، اما یه صدای آهسته ته دلت می‌گه:
«اگه بیفتم… واقعاً هست که بگیرتم؟»
این فقط یک شک ساده نیست،
این همون جاییه که بدن، تجارب رو لو میده...

در این آزمایش، مرد خیلی راحت خودش رو رها می‌کنه، چون بدنش «امنیت» رو سال‌هاست یاد گرفته.
اما زن وقتی چشم‌هاش رو می‌بنده، بدنش تردید داره… مکث می‌کنه…چون مطمئن نیست پشتش یک تکیه‌گاه واقعی ایستاده.

این اتفاق فقط یک فرایند احساسی نیست؛ یک فرایند عصبی–روانی هست.
طبق نظریه Polyvagal، وقتی امنیت کم‌رنگ می‌شه،
بدن وارد حالت حفاظت می‌شه: آمیگدالا فعال می‌شن، کورتیزول بالا می‌ره،و سیستم عصبی می‌گه:
«رها نشو… ممکنه زمین بخوری.»

به همین علت هست که متخصصان دلبستگی می‌گن:
احساس امنیت، پایهٔ واقعی عشق پایداره—نه خودِ عشق.
تحقیقات نشون می‌دن که روابطی که «دلبستگی امن» دارن بیشترین میزان اعتماد، صمیمیت و تعهد بلندمدت رو تجربه می‌کنن.

امنیت یعنی اینکه بدونی:
• قضاوت نمیشی
• رها نمیشی
• نیازهات دیده می‌شه
• اگر سقوط کنی… دستی هست که بگیردت

وقتی این امنیت بارها تجربه نشه، بدن یاد می‌گیره هرگز کامل رها نشه—حتی در حضور عشق...
این همون چیزیه که روان‌درمانی‌های دلبستگی بهش میگن:
«اعتمادِ عصبی هنوز ساخته نشده.»

گاهی رابطه‌ها نه به‌خاطر کمبود عشق،
بلکه به‌خاطر نبود فضای امن عاطفی فرسوده میشن.
چون آدمی که امنیت نداشته،
حتی با وجود عشق هم با خودش می‌گه:
«اگه تکیه کنم… کسی واقعاً پشتم هست؟»

مهمون پیجم باش🦋
@psychology_noroozi

#مشاوره_و_روانشناسی #روانشناسی_رابطه #رابطه_سالم #مشاوره_خانواده #مشاوره_خانواده #امنیت #احساس_امنیت #آدم_امن #زوج_درمانی